A cialé de reviers a chëst ann che ie finà via, possa vel’ un, ie y povester nce tu, sentì che l snait vën a mancë, chel l ie for manco da rì, che son tosc avisa duc descunselei y la speranza se n va da ruf ora. Cie nes réstel pa da fé?
Ultimamënter me éi mbatù te chësc savëi: »L ciof de surëdl raida l cë mo de nuet de viers ulache surëdl se arleva!« Na metafora per chëla cundizion scialdi sota dl’ana de chëla che on – śën plu che mei – de bujen de stravardé: la crëta.
A duc n miëur 2024.
